De muismaki's (Microcebus) zijn een geslacht uit de familie dwergmaki's (Cheirogaleidae) uit Madagaskar.
Inhoud
1Beschrijving
2Verspreiding
3Taxonomie
4Noten en verwijzingen
5Overige bronnen
Beschrijving
Muismaki's hebben een totale lichaamslengte tussen de 23 en 29 centimeter en een gewicht tussen de 30 en 75 gram. Hiermee zijn ze het kleinste geslacht van primaten. De kleinste muismaki is Microcebus berthae, deze heeft een lichaamslengte van 9 tot 9,5 centiimeter en weegt ongeveer 30,5 gram. Bij elke soort is het gemiddelde gewicht gelijk bij mannetjes en wijfjes.
Muismaki's zijn nachtactieve omnivoren. Naast fruit, bloemen, nectar, bladeren, knoppen en hars eten ze ook geleedpotigen en kleine gewervelden. Ze vormen een belangrijke rol in het bestuiven van bloemen.
Verspreiding
Muismaki's zijn endemisch op Madagaskar en komen in alle typen wouden over het hele eiland voor. Geen ander geslacht van lemuren komt zo veelvuldig op het eiland voor.
Taxonomie
Aanvankelijk telde het geslacht slechts twee soorten: de dwergmuismaki (M. murinus) in de droge regio's in het noorden, zuiden en westen en de rode muismaki (M. murinus) in de tropische regenwouden in het oosten. In de loop der tijd zijn een groot aantal nieuwe soorten ontdekt en onderzoekers geloven dat er nog een groot aantal onontdekt zijn.
Het geslacht Microcebus bestaat uit de volgende bekende soorten:
Microcebus arnholdi[1]
Microcebus berthae
Microcebus bongolavensis
Microcebus danfossi
Microcebus gerpi[2]
Microcebus griseorufus
Microcebus jollyae
Microcebus lehilahytsara
Microcebus macarthurii[3]
Microcebus mamiratra
Microcebus margotmarshae[1]
Microcebus marohita[4]
Microcebus mittermeieri
Microcebus murinus (Dwergmuismaki)
Microcebus myoxinus (Kleine dwergmuismaki)
Microcebus ravelobensis (Goudbruine muismaki)
Microcebus rufus (Rode muismaki)
Microcebus sambiranensis
Microcebus simmonsi
Microcebus tanosi[4]
Microcebus tavaratra
Noten en verwijzingen
↑ ab(en) E. Louis Jr. e.a. in Primate Conservation: Revision of the Mouse Lemurs, M. (Primates, Lemuriformes), of Northern and Northwestern Madagascar with Descriptions of Two New Species at Montagne d’Ambre National Park and Antafondro Classified Forest
↑(en) Ute Radespiel, Jonah H. Ratsimbazafy, Solofonirina Rasoloharijaona, Herimalala Raveloson, Nicole Andriaholinirina, Romule Rakotondravony, Rose M. Randrianarison, Blanchard Randrianambinina: First indications of a highland specialist among mouse lemurs (Microcebus spp.) and evidence for a new mouse lemur species from eastern Madagascar
↑(en) PressRelations.de: New Primate Species Discovered on Madagascar
↑ ab(en) Rodin M. Rasoloarison, David W. Weisrock, Anne D. Yoder, Daniel Rakotondravony, Peter M. Kappeler in International Journal of Primatology: Two New Species of Mouse Lemurs (Cheirogaleidae: Microcebus) from Eastern Madagascar (juni 2013) (en) Stephanie Pappas in Live Science: Tiny Lemur Twins Are 2 New Species (26 maart 2013)
Overige bronnen
(en) Nick Garbutt, Mammals of Madagascar (Yale University Press, 2007)
(en) Primate Factsheets Mouse lemur Microcebus
Geslachten en soorten van Dwergmaki's (Cheirogaleoidea)
Knooppunt Holsloot Kenmerken Wegen A37 × N34 Type knooppunt klaverblad Portaal Verkeer & Vervoer Knooppunt Holsloot is een verkeersknooppunt op de kruising van de autosnelweg A37 en de N34 in Drenthe, tussen Emmen en Coevorden. Oorspronkelijk was deze aansluiting een afritconstructie van het type Haarlemmermeeraansluiting, zoals bij Knooppunt Hooipolder. Sinds 2002 is het knooppunt omgebouwd tot een volledig klaverblad. Als noviteit werd hier voor het eerst gebruikgemaakt van dimbare verlichting in plaats van de normale vaste tijden waarop de verlichting aan en uit gaat, wat een grote kostenbesparing opleverde. [1] Dat Holsloot als volwaardig knooppunt is uitgevoerd, waarbij alle verkeersstromen en afbuigingen ononderbroken kunnen doorgaan, is uitzonderlijk. Het betreft hier namelijk een aansluiting tussen een autosnelweg en niet-snelweg. Een vergelijkbare situatie treft men nabij Hoensbroek bij het knooppunt Ten Esschen. Aa
Een afbeelding van de Gregoriusmis uit een getijdenboek gemaakt in de zuidelijke Nederlanden tussen 1500 en 1525 Gregoriusmis, Meester van het Akense Altaar, ca. 1500-1525. Collectie Museum Catharijneconvent De Gregoriusmis of de Mis van Sint Gregorius is een motief in katholieke kunst, dat het eerst verscheen in de late Middeleeuwen en dat nog steeds werd gebruikt tijdens de contrareformatie. Paus Gregorius I (ca. 540-604) is afgebeeld, de H. Mis opdragend, terwijl Christus als de Man van Smarten verschijnt op het altaar dat voor Sint Gregorius staat. Volgens de legende had St. Gregorius gebeden om een teken voor een betwijfelaar van de transsubstantiatieleer, waarop de lijdende Christus tijdens het opdragen van de Mis verscheen om hem te overtuigen en waarbij zijn bloed in de altaarkelk liep. Vaak zijn ook de passiewerktuigen afgebeeld. Zie de categorie Mass of Saint Gregory van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp. This page is onl
Wikimedia Commons
Wikispecies
