Ndtyhij

The Stone Roses
The Stone Roses in 2012
Achtergrondinformatie
Jaren actief	1983–1996, 2011–heden
Oorsprong	Manchester,  Verenigd Koninkrijk
Genre(s)	Alternatieve rock, Madchester
Label(s)	Black, Silvertone, Geffen, Columbia. Universal
Leden
Zanger	Ian Brown
Gitarist	John Squire
Bassist	Mani
Drummer	Reni
Oud-leden
Bassist	Pete Garner
Gitarist	Andy Couzens
Drummer	Simon Wolstencroft
Bassist	Rob Hampson
Drummer	Robbie Maddix
Keyboardist	Nigel Ippinson
Gitaar	Aziz Ibrahim
Website
(en) Allmusic-profiel
Portaal    Muziek

The Stone Roses is een Britse alternatieve rockband. Samen met de Happy Mondays en Inspiral Carpets vormden The Stone Roses rond 1990 de kern van de Madchester scene in Manchester. Deze scene kenmerkte zich door het combineren van rock en gitaar met dansmuziek. De band wordt gezien als een van de pioniers van de britpop. Hun titelloze debuutalbum uit 1989 geldt vandaag de dag als een Britse klassieker, en scoort nog steeds hoog in lijstjes van "beste albums". Het bekendste nummer van de band is de single Fools Gold.
De opzwepende groovy drumpartijen van Reni, het aanstekelijke gitaarspel van John Squire, de solide basspartijen van Mani en de zelfverzekerde podiumpersoonlijkheid van Ian Brown maakte de band razend populair.
In 2011 besluit de band na jarenlange geruchten weer samen te komen voor nieuwe concerten.

Biografie

Debuutalbum

De bezetting in de succesperiode was zanger Ian Brown, gitarist John Squire, drummer Alan "Reni" Wren en bassist Gary "Mani" Mounfield.
Het debuutalbum van The Stone Roses met gelijknamige titel was een groot succes en wordt nog altijd gezien als een klassieker, in Engeland staat hij nog regelmatig hoog in de best of-lijstjes.
Het artwork was van de hand van gitarist John Squire en geïnspireerd door Jackson Pollock, waar Squire een groot bewonderaar van is.
Op hun hoogtepunt rond 1990 leek de band voorbestemd om de wereld te veroveren, ze hadden een prima album, waren razend populair, zagen er goed uit en waren trendzettend.
Rechtszaken, drugsgebruik en interne onenigheid resulteerde uiteindelijk in een afwezigheid van vijf jaar waardoor de grote verwachtingen nooit echt waargemaakt werden.

Second Coming

Na hun eerste album volgde een periode van vijf jaar stilte, waarin The Stone Roses met een rechtszaak proberen onder hun vijfjarig contract bij platenmaatschappij Silvertone uit te komen. Dit lukte en de groep kwam onder contract bij Geffen Records te staan, waarbij zij aan hun tweede en laatste album gingen werken. Second Coming verscheen eind 1994 en kreeg gemengde reacties. De nadruk bij dit album lag op het gitaarwerk van John Squire waardoor het een Led Zeppelin-achtige seventies sound kreeg, terwijl het debuutalbum meer sixties-georiënteerd was (Ian Brown: "We hebben nooit een eighties-plaat gemaakt").
De periode voor de verschijning van Second Coming stond voornamelijk in het teken van interne spanningen, rechtszaken en overmatig drugsgebruik.

Love Spreads, de eerste single van Second Coming, was redelijk succesvol, volgens Bobby Gillespie van Primal Scream "the greatest comeback single ever".
Terwijl Engeland in de ban van de britpop raakte werd 1995 voor The Stone Roses het jaar waarin Reni vertrok (hij werd vervangen door Robbie Maddix) en veel concerten niet doorgingen omdat John Squire in de aanloop naar het Glastonbury Festival z'n sleutelbeen brak. In 1996 stapte ook hij op om verder te gaan met The Seahorses.

Ian Brown en Gary Mounfield bleven over als oorspronkelijke leden; maar na een desastreus verlopen concert tijdens het Reading-festival besloten zij het ook voor gezien te houden.

Imago

De band had het imago arrogant te zijn en waren een nachtmerrie voor de journalisten tijdens interviews, het stempel van arrogantie hadden ze voornamelijk te danken aan het zelfvertrouwen dat ze uitstraalden én uitspraken, zo weigerden ze om in het voorprogramma van The Rolling Stones te spelen omdat ze zichzelf beter vonden. Tijdens interviews en persconferenties vielen lange stiltes, korte antwoorden en een ongeïnteresseerde houding zorgden voor ongemakkelijke situaties.
Legendarisch is het befaamde Spike Island concert waar journalisten van over de hele wereld op af waren gekomen. De persconferentie eindigde in een chaos waarin band en journalisten elkaar over en weer beschuldigden.
Desondanks was de band razend populair en verwierf een cultstatus, mede omdat de band zichzelf bleef zien als working class en hun hometown Manchester trouw bleef.

Solocarrières

Nadat de band werd opgeheven sloot Gary Mounfield zich aan bij Primal Scream; John Squire maakte na het uiteenvallen van The Seahorses een paar solo-albums die weinig succesvol waren, daarna heeft hij zich wel redelijk succesvol toegelegd op het schilderen. Reni zat kortstondig in The Rub, maar heeft daarna weinig van zich laten horen.

De solocarrière van Ian Brown is tot dusver het meest succesvol. Lange tijd weigerde hij om Stone Roses-nummers te spelen, maar toen er hardnekkige geruchten over een reünie de kop opstaken laste hij een integrale uitvoering van The Stone Roses in.

Reünie in 2011

Op 18 oktober 2011 maakte de band via een persconferentie bekend weer samen te komen in de meest succesvolle bezetting met Brown, Squire, Mani en Reni.
De jarenlange vete tussen Ian Brown en John Squire werd bijgelegd na een ontmoeting op de begrafenis van Mani's moeder.
Aan zelfvertrouwen was nog steeds geen gebrek. Op de vraag waarom de band weer bij elkaar kwam, antwoordde Ian Brown: "I think we're great, and I think we've still got it".
Een wereldtournee werd gepland ter voorbereiding van drie uitverkochte concerten voor 225.000 mensen in thuisbasis Manchester, en ook werd er inmiddels gewerkt aan nieuw studiomateriaal. De band was volgens Ian Brown van plan om door te gaan "till the wheels come off, like we did last time".

Op 2 december 2011 stonden Ian Brown en John Squire voor het eerst sinds 1996 weer samen op het podium, tijdens de Justice Tonight show in Manchester deelden ze het podium met Mick Jones van The Clash. Ze speelden Elizabeth My Dear en Bankrobber.
Diezelfde maand maakte de band bekend een platencontract te hebben getekend bij Universal Music London en Columbia Records New York.

Tour 2012

De reünietournee van The Stone Roses was nog maar net van start gegaan, of er was al sprake van onenigheid. Drummer Reni verliet op 12 juni 2012 het podium in Amsterdam en weigerde terug te keren voor een toegift, waarna zanger Ian Brown zich bij het publiek kwam verontschuldigen en duidelijk maakte dat Reni geen zin meer had. Toen de fans niet goed wisten of Brown het meende, herhaalde hij: "Het is geen grap. De drummer is naar huis. Reageer je gerust op mij af, ik kan er wel tegen. Wat kan ik zeggen? The drummer is a cunt."
De drie homecoming shows op 29, 30 juni en 1 juli 2012 voor 225.000 mensen in Heaton park, Manchester waren een ongekend succes, de band bleek het nog niet verleerd en ook zanger Ian Brown, waar vooraf aan getwijfeld werd, bleek in staat tot een goede performance.

Nieuw materiaal

De verwachting was dat de band in 2013 een nieuw studioalbum uit zou brengen, maar pas in 2016 verscheen met de singles All for One en Beautiful Thing het eerste nieuwe materiaal in meer dan twintig jaar. In 2017 waren The Stone Roses weer op tournee; volgens een uitspraak van Ian Brown tijdens het slotconcert in Glasgow zou dit de laatste keer zijn geweest dat de band optrad, maar dat is niet officieel bevestigd.

Bandleden

• Ian Brown – zang


• John Squire – gitaar


• Gari 'Mani' Mounfield – basgitaar


• Alan 'Reni' Wren – drumstel

Ex-leden en vervangers

• Pete Garner – basgitaar (1983–1987)


• Andy Couzens – slaggitaar, achtergrondzang (1983–1986)


• Simon Wolstencroft – drumstel (1983–1984)


• Rob Hampson – basgitaar (1987)


• Robbie Maddix – drumstel, achtergrondzang (1995–1996)


• Nigel Ippinson – keyboard, achtergrondzang (1995–1996)


• Aziz Ibrahim – gitaar (1996)

Belangrijkste uitgaven

• 
  The Stone Roses (1989)


• 
  Turns into Stone (1992)


• 
  Second Coming (1994)


• 
  Crimson Tonight, live EP (1995)

Compilaties

• 
  Turns into Stone (1992)


• 
  The Complete Stone Roses (1995)


• 
  Garage Flower (1996)


• 
  Remixes (2000)


• 
  The Very Best of The Stone Roses (2002)

Radio 2 Top 2000

Externe link

• 
  (en) Officiële website