Ndtyhij

Falkland Islands
(Details) (Details)
Basisgegevens
Officiële landstaal	Engels
Hoofdstad	Stanley
Regeringsvorm	Overzees Territorium van het Verenigd Koninkrijk
Religie	Anglicaans
Oppervlakte	12.173 km² [1]
Inwoners	2.955 (2006)[2] 2.931 (2014)[3] (0000000241 0,2/km² (2014))
Overige
Motto	Desire the Right
Volkslied	God Save the Queen
Munteenheid	Falklandeilands pond (FKP)
UTC	−4
Nationale feestdag	14 juni
Web | Code | Tel.	.fk | FLK | 500
Topografie
Portaal    Landen & Volken

De Falklandeilanden (Engels: Falkland Islands, in het Spaans consequent als de (Islas) Malvinas aangeduid) zijn een dunbevolkte eilandengroep in de zuidelijke Atlantische Oceaan of Argentijnse Zee, ten oosten van zuidelijk Argentinië. De eilanden vormen een Brits overzees gebiedsdeel. Met een landoppervlakte van 12.173 km² hebben de eilanden samen ongeveer de grootte van Vlaanderen. De eilandengroep wordt geclaimd door Argentinië.

Geografie

Zie Geografie van de Falklandeilanden voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

De Falklandeilanden bestaan uit twee grote eilanden (West-Falkland en Oost-Falkland) en honderden andere kleine eilanden. Geografisch gezien horen Zuid-Georgië en de Zuidelijke Sandwicheilanden niet bij de Falklandeilanden, staatkundig wel. Het klimaat van de Falklandeilanden wordt gekenmerkt door lage temperaturen en veel neerslag, min of meer vergelijkbaar met dat van de Shetlandeilanden in de Noordelijke Atlantische Oceaan. Er zijn geen bossen en geen bouwland; 99 procent van het land is weiland.

Geschiedenis

Aangenomen wordt dat Sebald de Weert, een Antwerpse zeeman in dienst van de Verenigde Oostindische Compagnie, rond 1600 de eerste betrouwbare waarneming van de Falklandeilanden deed.^[4]Spanjaarden en Britten zijn evenwel vaak van mening dat landgenoten de eersten waren die de eilanden zagen. Chronologisch is de ontdekkingsgeschiedenis als volgt:

Ontdekkingsgeschiedenis

• 1504: Amerigo Vespucci (Florence)


• 1540: Ferdinand Camargo (Spanje)


• 1592: John Davis (Engeland) beschreef eilanden te dicht bij de Argentijnse kust


• 1594: Richard Hawkins (Engeland) gaf een groep eilanden de naam "Hawkins' Maidenland"


• 1600: Sebald de Weert (Nederland), ontdekte de Jasoneilanden en gaf de juiste coördinaten


• 1684: Cowley en William Dampier (Engeland)


• 1690: John Strong (Engeland) noemde de straat tussen de eilanden Falkland Channel, naar de toenmalige schatbewaarder van de marine.


• 1701: Jacques Gouin de Beauchene (Frankrijk)


• 1708: Roger Woodes (Groot-Brittannië)


• 1740: George Anson (Groot-Brittannië)


• 1764: Louis-Antoine de Bougainville (Frankrijk), noemde de eilandengroep deÎles Malouines.

Eerste nederzetting

Christ Church Cathedral, Stanley

Huizen in Teal Inlet

Satellietfoto Falklandeilanden

Gypsy Cove

In 1764 stichtte de Fransman Louis-Antoine de Bougainville een marinebasis, Port Louis (Oost-Falkland). De Fransen noemden de Falklandeilanden Îles Malouines, naar de vissers uit Saint-Malo die kortstondig
op de archipel woonden.

Britten, Spanjaarden en Argentijnen

De Britten stichtten in 1765 een nederzetting, Port Egmont, op West-Falkland, terwijl ze niets wisten van de Franse aanwezigheid. In 1766 verkochten de Fransen Port Louis aan de Spanjaarden, die de Britten in 1770 de oorlog verklaarden. In 1771 werd met een overeenkomst een einde gemaakt aan het conflict: West-Falkland werd van de Britten, Oost-Falkland van de Spanjaarden. De eilanden bleven echter lange tijd nauwelijks bewoond.

In 1820 en 1829 stichtten de Argentijnen, die kort daarvoor onafhankelijkheid hadden verkregen van Spanje, nederzettingen op de Falklandeilanden. Luis Vernet werd aangesteld als Argentijns gouverneur; de Argentijnen waren van plan de eilanden te koloniseren. In 1833 bezetten de Britten de eilanden opnieuw en maakten ze tot een overzees gebiedsdeel van het Verenigd Koninkrijk.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog diende de havenstad Stanley als steunpunt voor bevoorrading van de Britse marine. De Slag bij de Falklands werd er uitgevochten.

De Argentijnse weigering om de Britse bezetting te accepteren vormde uiteindelijk een van de oorzaken van de Falklandoorlog, in 1982.

Falklandoorlog

Zie Falklandoorlog voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Op 2 april 1982 vielen de Argentijnen de Falklandeilanden binnen. Duizenden militairen landden op de eilanden en de Britse mariniers van Naval Party 8901 en leden van de Falkland Island Defense Force, kregen na twee dagen hardnekkige weerstand te hebben geboden, van gouverneur Rex Hunt het bevel de wapens neer te leggen. De gouverneur en leden van Naval Party 8901 werden door de Argentijnen via Uruguay naar het Verenigd Koninkrijk gerepatrieerd. De leden van Naval Party 8901 waren als Julliet Troop verbonden aan 42 Royal Marine Commando tijdens de herovering van de eilanden.

Op 21 mei 1982 landden de Britten bij de nederzetting Port San Carlos. 72 dagen later hadden de Britten de eilanden weer heroverd.

In totaal vonden 236 Britten en 655 Argentijnen de dood. De materiële verliezen waren aanzienlijk, maar hadden vooral voor de Britten, die een meer dan 10.000 km lange bevoorradingsroute hadden, veel erger kunnen zijn. Politiek gezien heeft deze oorlog ervoor gezorgd dat de militaire dictatuur in Argentinië ten val kwam en vervangen werd door een gekozen burgerlijk bestuur. De Britse premier Margaret Thatcher, die aan de vooravond van de oorlog zeer impopulair was, heeft zeker geprofiteerd van deze militaire overwinning bij haar herverkiezing in 1983.

Nadien

Het dispuut over de eilanden duurt nog altijd voort; zo had Argentinië vanaf 2008 geen officiële ambassadeur in het Verenigd Koninkrijk. De toenmalige president van Argentinië, Cristina Fernández de Kirchner, kondigde aan dit tot aan het eind van haar ambtstermijn in 2012 te zullen handhaven.^[5] Later werd wel weer een ambassadeur aangesteld.^[6]

Op 11 maart 2013 werd een referendum gehouden, waarbij de bevolking de vraag voorgelegd kreeg of de status quo gehandhaafd diende te worden. Van de 1.518 uitgebrachte stemmen waren er 1.513 voor, 3 tegen, en 2 ongeldig. Argentinië heeft dit referendum verworpen met het argument dat de Falklandse bevolking na de inbezitneming geïmplanteerd is uit het Verenigd Koninkrijk en er dus überhaupt niet thuishoort.^[bron?]

Demografie

Zie Bevolking van de Falklandeilanden voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Er wonen 3.140 mensen (2013) op de Falklandeilanden, die van origine Brits zijn en nu Kelpers genoemd worden. De bewoners noemen zichzelf Falklanders. De benaming Kelpers wordt door henzelf niet meer gebruikt.^[bron?]

Politiek

Zie het hoofdartikel Politiek van de Falklandeilanden en Lijst van gouverneurs van de Falklandeilanden

• 
  Staatshoofd: koningin Elizabeth II
  


• 
  Gouverneur: Nigel Phillips (sinds 12 september 2017)


• 
  Chief Executive: Barry Rowland (sinds 3 oktober 2016)


• Minister van financiën: James Wilson (2017)


• Parlement (Legislative Council): acht eilandbewoners, de Chief Executive, de minister van financiën en de voorzitter (gouverneur)


• Regering (Executive Council): drie parlementsleden, de Chief Executive, de minister van financiën en de voorzitter (gouverneur)

Defensie en buitenlandse zaken van de Falklandeilanden zijn een aangelegenheid van de Britse regering.

Economie

Territoriale wateren bij de Falklandeilanden

De economie van de Falklandeilanden is zeer bescheiden en ongeveer 100 miljoen pond groot. Veeteelt, vooral de productie van wol, is traditioneel een belangrijke economische activiteit, maar de visserij, inclusief de verkoop van visrechten aan buitenlandse vissers, vertegenwoordigt meer dan de helft van het bruto binnenlands product.^[7] In 1995 werden de eerste vergunningen afgegeven voor het zoeken van aardolie en aardgas in de territoriale wateren. In de eerste jaren werd weinig olie aangetroffen, maar in mei 2010 werd de eerste grote vondst gedaan.^[7] Het Sea Lion olieveld ligt zo’n 220 kilometer ten noorden van de eilanden in een waterdiepte van 450 meter.^[8] De eigenaren van het veld zijn Premier Oil met 60% van de aandelen en de resterende aandelen zijn in bezit van Rockhopper.^[8] Productie uit het veld wordt pas verwacht in 2020.^[9] In het veld zit ongeveer 400 miljoen vaten winbare olie, voldoende om een dagelijkse productie van 60.000 vaten te realiseren.^[9] De gerelateerde belastinginkomsten voor de Falklandeilanden worden getaxeerd op 2,5 miljard dollar voor de eerste 15 jaar.^[9]

Bibliografie

• L.L. Ivanov et al. The Future of the Falkland Islands and Its People. Sofia: Manfred Wörner Foundation, 2003. 96 pp. ISBN 954-91503-1-3 (Capítulo principal en español)


• Carlos Escudé y Andrés Cisneros, dir. Historia general de las relaciones exteriores de la República Argentina. Obra desarrollada y publicada bajo los auspicios del Consejo Argentino para las Relaciones Internacionales (CARI). Buenos Aires: GEL/Nuevohacer, 2000. ISBN 950-694-546-2 (en castellano)


• Graham Pascoe and Peter Pepper. Getting it right: The real history of the Falklands/Malvinas. May 2008. (Versión en español)


• D.W. Greig, Sovereignty and the Falkland Islands Crisis. Austrialian Year Book of International Law. Vol. 8 (1983). pp. 20-70. ISSN 0084-7658

Externe links

• Website van de regering van de Falklandeilanden


• Internet-portal over de Falklandeilanden

Zie de categorie Falkland Islands van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

Overzeese gebieden van het Verenigd Koninkrijk
Akrotiri en Dhekelia · Anguilla · Bermuda · Brits Antarctisch Territorium · Brits Indische Oceaanterritorium · Britse Maagdeneilanden · Falklandeilanden · Gibraltar · Kaaimaneilanden · Montserrat · Pitcairneilanden · Sint-Helena, Ascension en Tristan da Cunha · Turks- en Caicoseilanden · Zuid-Georgia en de Zuidelijke Sandwicheilanden Brits Kroonbezit: Guernsey · Jersey · Man