Ndtyhij

Achaeïsche Oorlog
Datum	146 v.Chr.
Locatie	Griekenland
Resultaat	Beslissende Romeinse overwinning
Casus belli	De opstand van de Achaeïsche Bond tegen de oprukkende Romeinen
Territoriale veranderingen	Romeinse annexatie van Griekenland
Strijdende partijen
Romeinse Republiek Achaeïsche Bond
Leiders en commandanten
Quintus Caecilius Metellus Macedonicus Lucius Mummius Achaicus Diaeus

De Achaeïsche Oorlog was een opstand van de Griekse Achaeïsche Bond, een alliantie van Achaeïsche en andere Peloponnesische stadstaten in het oude Griekenland, tegen de Romeinse Republiek in 146 voor Christus, net na de Vierde Macedonische Oorlog. Rome versloeg de Bond snel, en vernietigde om hen een lesje te leren de stad Korinthe. De oorlog eindigde met het verdwijnen van de Griekse onafhankelijkheid, en Griekenland werd de Romeinse provincies Achaea en Macedonia.

Achtergrond

De Romeinse Republiek had nauwe banden gesmeed met de Achaeïsche Bond dankzij dezelfde religieuze en militaire overtuigingen en dankzij hun samenwerking in de vorige Macedonische Oorlogen. Maar ondanks de samenwerking in het laatste deel van de derde en vroege tweede eeuw voor Christus, kwamen politieke problemen in Achaea al snel tot een hoogtepunt. Er begonnen twee facties op te komen -een, onder de Achaeïsche staatsmannen Philopoemen en Lycortas, wilde ervoor zorgen dat Achaea haar eigen buitenlands beleid kon kiezen volgens haar eigen wetten, en een andere factie, onder Aristaenus en Diophanes, wilde dat Achaea zich onderwierp aan Rome over alle zaken van buitenlands beleid.^[1]

Achaea ondervond daarbovenop ook interne druk die verder ging dan de vraag over hoe invloedrijk Rome al dan niet moest zijn. Het terugtrekken van de Bond uit Messene^[2] en verdere discussies met Sparta over de aard van haar positie in de Bond zorgden ervoor dat de Romeinen de Bond steeds meer begonnen te sturen zoals zij het wilden, daarbovenop stuurden ze ook een Romein, Appius Claudius, om de zaak tussen Sparta en Achaea te regelen in 184 voor Christus.^[3][4]

Het nemen van duizenden gijzelaars door Rome om de medewerking van de Achaeïsche Bond te verzekeren tijdens de Derde Macedonische Oorlog, dat voor de deportatie van de historicus Polybios naar Rome zorgde, was de bron van veel diplomatisch gekibbel tussen Achaea en Rome, en het is mogelijk dat dit voor een groot deel bijdroeg aan de verzurende relatie tussen de twee machten. Er werden niet minder dan vijf ambassades gestuurd naar Rome door Achaea die de teruggave van de gijzelaars wilden,^[5] maar de Romeinse onverzettelijkheid demonstreert het verschil in macht tussen de twee. Deze politieke afstandelijkheid was het begin van de gebeurtenissen die leidden naar de Achaeïsche Oorlog.

Achaeïsch inlands beleid op dit moment zorgde voor een groot deel voor de uitbraak van de oorlog. Bij de verkiezing van de populistische^[6] generaals Critolaus en Diaeus werden er economische voorstellen gemaakt die de schulden van de armen en vrijgeboren zouden kwijtschelden, en de belastingen van de rijken zouden verhogen, wat volgens Polybios voor het vooropgestelde effect dat voor groter wordende steun zou zorgen in het nationale geschil met Rome onder de lagere klassen in Achaea. Een opstand op dit moment door de pretendent Andriscus in de Vierde Macedonische Oorlog kan ook in Achaea gekomen zijn, omdat de hoop er was dat Rome, dat druk bezig was met de Derde Punische Oorlog, te druk bezet zou zijn om met Griekse opstanden tegen Romeinse heerschappij af te rekenen.

Het Romeinse buitenlandse beleid in het Griekenland in de periode na de Derde Macedonische Oorlog zorgde ook steeds meer voor het verbreken van grote volksgroepen, na de regionalisering van Macedonië door Lucius Mummius Achaicus. De senaat stuurde de magistraat Gallus naar Achaea om de zaak rond het verlaten van Pleuron van de Achaeïsche bond te beslechten, om de Bond zwakker te maken.^[7] In 146 v.Chr. stapelde alles zich op toen de vroegere consul Lucius Aurelius Orestes gezonden werd naar Korinthe om de gedwongen verkleining van de Achaeïsche Bond naar haar originele grootte mede te delen, waardoor de territoriale ambities van de Bond voor eens en voor altijd verdwenen waren. Een mislukte poging om de vrede te bewaren, geleid door Orestes' vroegere medeconsul Sextus Julius Caesar zorgde ervoor dat de Achaeërs woest waren op Rome, waardoor ze Rome de oorlog verklaarden.

Verloop

De Achaeërs wisten dat deze oorlog een zelfmoordactie was van verzet, omdat Rome juist met klinkend succes Macedonië had veroverd, een veel machtiger koninkrijk. De Romeinen versloegen de Achaeërs eerst bij Scarpheia, waarna ze hen beslissen versloegen bij Korinthe. De Achaeïsche Bond werd ontbonden, en Korinthe en Patras werden vernietigd als straf, waardoor praktisch geheel Griekenland geannexeerd was door Rome.

Bronnen

Dit artikel of een eerdere versie ervan is (gedeeltelijk) vertaald vanaf de Engelstalige Wikipedia, die onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.

• Wilson, N. G. Encyclopedia of Ancient Greece. New York: Routledge, 2006. Print. Google Books.


• "Achaean League" A Dictionary of World History. Oxford University Press, 2000. Oxford Reference Online. Oxford University Press. York University. 25 October 2011