Ndtyhij

FockeWulf Fw190A-8
Algemeen
Rol	Jachtvliegtuig
Bemanning	1
Varianten	A1 t/m A9, D (Dora), F, F2, F3, F8, F9, G1, G2, G3, G8, S-5, S-8
Status
Gebruik	Duitsland (1941-?), Hongarije, Turkije, Japan, Roemenië, Sovjet-Unie, Joegoslavië, Frankrijk
Afmetingen
Lengte	9,00 m
Hoogte	3,95 m
Spanwijdte	10,51 m
Vleugeloppervlak	18,30 m²
Gewicht
Leeggewicht	3200 kg
Startgewicht	4417 kg
Max. gewicht	4900 kg
Krachtbron
Motor(en)	1×BMW 801D-2-radiaalmotor
Vermogen	1272 kW
Prestaties
Topsnelheid	met boost 685 km/u
Klimsnelheid	13 m/s
Actieradius	800 km
Dienstplafond	11410 m
Bewapening
Boordgeschut	2×13 mm MG 131 mitrailleurs,4×20 mm MG151/20E-kanonnen
Portaal    Luchtvaart

De Focke-Wulf Fw 190 was een eenmotorig jachtvliegtuig dat door de Luftwaffe tijdens de Tweede Wereldoorlog werd ingezet. De ontwerper was Kurt Tank. Hij werkte samen met een team van ontwerpers en een tot dan toe niet gebruikte combinatie van ingenieurs die ook piloten waren. Hij hechtte veel belang aan piloten die zich in technische termen van de problemen konden uitdrukken.

Geschiedenis

Het Rijksluchtvaartministerie bestelde het in 1937 als aanvulling op de Messerschmitt Bf 109, nadat het zag dat andere landen verschillende jagers ontwierpen en Duitsland enkel op de Bf109 rekende. Origineel werd ook de DB601-motor in gedachten gehouden, maar de productie werd al zwaar belast door ME en dus werd gekozen voor een BMW 139 en later de BMW 901.

Bijna alle types zijn geleverd met een luchtgekoelde BMW 801-stermotor in diverse varianten. De motor was in het begin onbetrouwbaar en werd ook te heet, waardoor de temperatuur in de cockpit kon oplopen tot meer dan 55°C (De oplossing hiervoor was om de gehele cockpit naar achteren te verplaatsen). Om de motor koel te houden werd er een volledig nieuwe motorkap ontworpen die de motor de luchtkoeling gaf die ze nodig had.

Het eerste prototype vloog op 1 juni 1939 en bleek over goede kwaliteiten te beschikken, zoals goed zicht, een hoge snelheid, een stabiel landingsgestel en een voor die tijd uitstekende bestuurbaarheid.

De geallieerden werden er in de herfst van 1941 mee geconfronteerd en toen ze in 1942 een exemplaar in handen kregen werd dit grondig bestudeerd. Het bleek dat het om de lengte-as rollen van het toestel veruit superieur was vergeleken met de Spitfire. De beste tactiek die de RAF-piloten konden aanwenden, was een bocht van 180° te maken en hopen dat de FW zo werd afgeschud. Wél had de Fw 190 een vervelend "stall"-karakter, wat meerdere piloten het leven kostte. De bewapening was fenomenaal te noemen. Er zijn in totaal circa 20.000 stuks gebouwd.

Door de jaren heen werden er vanaf de A-2 (Anton) vele verbeteringen aangebracht, zoals steeds krachtigere motoren, een andere vorm van het cockpitglas, MW50-systeem, een betere boordradio en verbeterde vliegeigenschappen.
De FW 190F-8, gebaseerd op de A-8 werd als "Jabo" (jachtbommenwerper) ingezet.

In 1944 kwam men met een nieuwe variant: de D-9 (Dora-Neun) met in plaats van een luchtgekoelde stermotor een watergekoelde Jumo 213A motor, bekend van onder andere de Junkers Ju 88-bommenwerper. Dit zorgde voor een kleiner frontaal oppervlak maar een langere neus. De staart werd verlengd om het zwaartepunt te stabiliseren en ook de vleugels werden verlengd.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog is de Fw 190 in Nederland gestationeerd geweest op de Fliegerhorst Deelen in de 4e Gruppe (56 toestellen) van het Jagdgeschwader 54.

Andere gebruikers

Behalve aan de Luftwaffe werd de Fw 190 ook geleverd aan Hongarije (ca. 70 stuks), Turkije (72 stuks) en Japan (1 stuk). Roemenië zette na de overgang naar het geallieerde kamp 22 buitgemaakte toestellen in. Andere landen die buitgemaakte Fw 190's gebruikten waren de Sovjet-Unie en Joegoslavië. In Frankrijk werden in 1945 en 1946 nog 65 nieuwe toestellen gebouwd en als NC.900 gebruikt door de Franse luchtmacht.

Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Focke-Wulf Fw 190 op Wikimedia Commons.