Ndtyhij

Thor Hushovd
Hushovd tijdens de Ronde van de Haut-Var (2013)
Persoonlijke informatie
Bijnaam	Tykke Thor / De beer van Grimstad
Geboortedatum	18 januari 1978
Geboorteplaats	Grimstad,  Noorwegen
Lengte	183 cm
Gewicht	83 kg
Sportieve informatie
Huidige ploeg	Gestopt in 2014
Discipline(s)	Weg
Specialisatie(s)	Sprinter
Beste prestaties (top-20)
Milaan-San Remo	3e (2005, 2009)
Ronde van Vlaanderen	14e (2006)
Parijs-Roubaix	2e (2010)
Ronde van Frankrijk	68e (2011) 12 etappezeges
Ronde van Spanje	82e (2005) 3 etappezeges
WK	1e (2010)
Extra
Zeges:
Gent-Wevelgem Omloop Het Nieuwsblad	2006 2009
Portaal    Wielersport

Thor Hushovd (uitspraak: huus-hovd; 18 januari 1978) is een Noors voormalig wielrenner uit Grimstad. Hij stond bekend om zijn krachtige sprint en zijn capaciteiten als allrounder.

Carrière

Jeugd

Al van bij de jeugd bleek dat Thor Hushovd een enorm potentieel had. Zo werd hij in 1995 als eerstejaars junior Noors kampioen individuele tijdrit in deze categorie. Een jaar later prolongeerde hij deze titel, en won hij ook nog de wegrit.

In 1998 volgde dan zijn grote doorbraak. In mei van dat jaar reed hij in de Parijs-Roubaix voor beloften iedereen naar huis: hij versloeg de Belg Geoffrey Demeyere en Moris Sammassimo uit Italië. In oktober reed hij als voorbereiding op het nakende Wereldkampioenschap Parijs-Tours voor beloften, deze wedstrijd wist hij ook te winnen. Op het WK, dat in het Nederlandse Valkenburg verreden werd, startte hij zowel in de tijd- als wegrit. In de wegrit wist Ivan Basso het peloton uiteindelijk 16 seconden voor te blijven. In de spurt om de tweede plaats moest Hushovd Rinaldo Nocentini, Danilo Di Luca en Aljaksandr Oesaw laten voorgaan, en werd dus vijfde. In de tijdrit over bijna 32 kilometer duldde Hushovd echter geen tegenstand: hij reed er zijn dichtste belager Frédéric Finot uit Frankrijk op net geen 4 seconden (43:19.84 om 43:23.35). Dit was voor de Noren het eerste WK-goud bij de mannen.

Crédit Agricole

Zijn uitstekende resultaten in de jeugdreeksen leidde tot veel interesse van grote wielerploegen. Zo mocht Hushovd vanaf 1 september 1999 een stage lopen bij het Franse topteam Crédit Agricole. Eerder dat jaar had hij al etappes gewonnen in de Ronde van Zweden en in de Ringerike GP, in deze laatstgenoemde won hij ook het eindklassement, net als in de Ronde van Loir-et-Cher. Door al deze goede resultaten kreeg Thor Hushovd vanaf 2000 een profcontract bij Crédit Agricole, hij werd toen net 22.

Voor het seizoen 2000 verhuisde hij naar Frankrijk, waardoor hij Frans leerde spreken. Nadat hij drie etappes won in de Ringerike GP, een kleine rittenkoers in zijn thuisland, eindigde hij als tweede in het eindklassement achter de Pool Arkadiusz Wojtas. Verder won hij nog ritten in de Ronde van de Oise en de Ronde van de Ain. Op het Wereldkampioenschap van dat jaar eindigde hij 22ste in de tijdrit, op 4 minuten en 8 seconden achter de Oekraïner Serhij Hontsjar. In de wegrit eindigde hij pas als 109de op 16 minuten van de Letse winnaar Romāns Vainšteins.

In 2001 begon Hushovd zijn seizoen goed met drie ritzeges en de eindoverwinning in de Ronde van Normandië. Ook in de Ronde van Zweden won hij twee etappes en het eindklassement met amper 17 seconden voorsprong op zijn ploeggenoot Stuart O'Grady. Eind juni begon hij aan zijn eerste grote ronde: de Ronde van Frankrijk. In de vijfde etappe won hij samen met Bobby Julich, Jens Voigt, Jonathan Vaughters, Frédéric Bessy en Stuart O'Grady de ploegentijdrit. Tijdens de twaalfde etappe gaf hij op. In Parijs-Tours eindigde hij dat jaar vierde op twee seconden van winnaar Richard Virenque.

2002 begon voor Thor Hushovd aarzelend, het was wachten op zijn eerste zege tot in de Ronde van Frankrijk. Hij was al drie keer in de top tien geëindigd en schreef uiteindelijk de achttiende etappe naar Bourg-en-Bresse op zijn naam, door zijn medevluchters Christophe Mengin uit Frankrijk en de Deen Jakob Piil in de spurt te verslaan. Na Dag Otto Lauritzen (1987) was Hushovd pas de tweede Noor in de geschiedenis die een etappe in de Ronde van Frankrijk won. Hierna werd hij voor het eerst tijdritkampioen van Noorwegen bij de elite, voor Steffen Kjærgaard en Bjørnar Vestøl.

Het seizoen 2003 was wat mager voor Hushovd: hij won enkel een etappe in de Ronde van Castilië en León in april en in juni ook nog eentje in de Dauphiné Libéré. In het najaar won hij ook zijn eerste wedstrijd in België: de GP Jef Scherens te Leuven.

2004 was een boerenjaar voor de sterke Noor. Na meerdere overwinningen in het voorjaar werd hij in juni tweemaal kampioen van Noorwegen: hij pakte zijn tweede titel in het tijdrijden en won voor het eerst in de wegrit. In de Ronde van Frankrijk veroverde Hushovd in de eerste etappe meteen de groene trui. In de tweede etappe vergaarde hij dankzij bonificatieseconden ook de gele trui, als eerste Noor in de geschiedenis. Beide truien moest hij later echter weer inleveren. Wel maakte hij tot Parijs kans op de groene trui en werd hij na Robbie McEwen uiteindelijk tweede in dit puntenklassement. In zijn Noorse kampioenentrui won Hushovd in die Tour wel de achtste etappe naar Quimper, door de Luxemburger Kim Kirchen, die zich in de laatste honderden meters wat van het peloton afgescheiden had, net op tijd te kloppen.

In het voorjaar van 2005 werd Hushovd derde in [Milaan-San Remo 2005|[Milaan-San Remo]] en negende in Parijs-Roubaix. In de twaalfde rit van de Tour van 2005 veroverde hij weer de groene trui na opgave van Tom Boonen. Deze keer ging de strijd om het puntenklassement tot de laatste dag tussen Hushovd, opnieuw McEwen en diens landgenoot Stuart O'Grady. De traditionele massasprint tijdens de laatste rit op de Champs-Élysées in Parijs bleef echter uit, want Aleksandr Vinokoerov wist op indrukwekkende wijze uit handen van het peloton te blijven, zodat Thor het groen - weliswaar zonder etappewinst - definitief mocht behouden.

In het voorjaar van 2006 won Hushovd Gent-Wevelgem, na een massasprint waarin hij David Kopp en Alessandro Petacchi klopte. In de Tour van 2006 won Hushovd zowel de proloog als de laatste etappe in Parijs, wat een primeur was. Tijdens de massaspurt op de Champs-Élysées koos hij het wiel van McEwen, de drager en uiteindelijk winnaar van de groene trui, en klopte hem in een rechtstreeks duel.

In de Tour van 2007 won Hushovd de vierde etappe na een massaspurt met de Zuid-Afrikaan Robert Hunter. In de Tour van 2008 won hij de tweede etappe, na opnieuw een massaspurt, waarbij hij op het juiste moment uit het wiel van zijn gangmaker Mark Renshaw sprong en op de streep Kim Kirchen afhield.

Cervélo

In januari 2009 besloot Hushovd - na enkele jaren in Zwitserland te hebben gewoond - naar Monaco te verhuizen, waar het klimaat er wielrenners gunstiger gezind is. Ook stapte hij over naar een andere wielerploeg, namelijk het Zwitserse Cervélo. In zowel Milaan-San Remo als Parijs-Roubaix eindigde hij als derde op het podium. In de Tour van 2009 won Hushovd voor de tweede keer in zijn carrière de groene trui, ditmaal voor topfavoriet Mark Cavendish, die wel zes ritten won. Onder andere tijdens een bergrit trok Hushovd ten aanval en sprokkelde onderweg voldoende punten om Cavendish af te houden; verder sleepte hij de zesde etappe in de wacht, door in de massaspurt Óscar Freire nog net te kloppen.

In het voorjaarsseizoen van 2010 eindigde Hushovd zesde in Milaan-San Remo en tweede in Parijs-Roubaix. Toen Hushovd in mei 2010 op training in Italië zijn linkersleutelbeen brak, kwam zijn deelname aan de Ronde van Frankrijk even in het gedrang. Uiteindelijk startte hij er alsnog. In de derde etappe, een door velen vooraf gevreesde kasseienrit ("een mini-Roubaix", aldus Hushovd), was hij in de spurt vijf medevluchters, onder wie Fabian Cancellara, Cadel Evans en Andy Schleck te snel af; na de rit mocht hij zijn Noorse kampioenentrui inwisselen voor de groene puntentrui.^[1] Na de elfde rit, die Cavendish won, stond Hushovd het groen af aan Alessandro Petacchi. In de twaalfde etappe, een heuvelrit, reed hij met een kopgroep mee vooruit, waardoor hij in de tussensprints genoeg punten pakte om de groene trui weer over te nemen van Petacchi, die het kleinood een dag later echter heroverde. Met een tiende plaats in de zestiende etappe, de koninginnenrit van de Pyreneeën met aankomst in Pau, haalde Hushovd zes punten en nog eens de groene trui binnen, om deze kort daarop voor de derde keer en ditmaal definitief aan Petacchi af te staan.

Op 3 oktober 2010 werd Hushovd wereldkampioen op de weg tijdens het WK wielrennen in Geelong in Australië. In de laatste ronde van een koers van 260 kilometer raakte de Belg Philippe Gilbert alleen voorop, maar kon door het peloton teruggehaald worden, waarna Hushovd met krachtige halen de massaspurt voor de Deen Matti Breschel en thuisrijder Allan Davis won. Hushovd was de eerste Noor in de geschiedenis die de wegrit bij de elite op zijn naam schreef.

Garmin-Cervélo

Vanaf 2011 kwam de Noor uit voor de Amerikaanse ploeg Team Garmin-Cervélo. In januari werd hij door de Noorse sportpers tot sporter van het jaar 2010 gekroond.^[2] De zogeheten vloek van de regenboogtrui trof ook Hushovd, die in het voorjaar met ademhalingsproblemen sukkelde. Het grote doel was Parijs-Roubaix, maar mede door de ploegtactiek kon hij niet deelnemen aan de achtervolging op zijn ploegmaat en latere winnaar Johan Vansummeren, waardoor hij op een enigszins ontgoochelende achtste plaats eindigde.

Na acht maanden won hij dan toch voor het eerst in de regenboogtrui en wel na een taaie spurt in de vierde rit in de Ronde van Zwitserland, waarbij hij Peter Sagan, de winnaar van de vorige rit, in de laatste meters nog net inhaalde. In de Tour van 2011 veroverde Hushovd na de tweede etappe de gele leiderstrui, nadat zijn ploeg Garmin de ploegentijdrit gedomineerd had, waarna Hushovd als best geklasseerde renner - daags voordien was hij als derde geëindigd, na Philippe Gilbert en Cadel Evans - de gele trui van Gilbert overnam. Ondanks het dragen van de gele trui en twee voorgaande eindoverwinningen in het puntenklassement schikte hij zich de volgende etappe naar de teamorders en zette op 4 juli (de Amerikaanse nationale feestdag) zijn Amerikaanse ploegmaat Tyler Farrar op 150 meter van de meet perfect af, zodat deze in een massasprint zijn eerste etappezege in de Tour in de wacht kon slepen. Na zeven dagen de gele trui te hebben verdedigd, moest Hushovd deze na de negende rit aan Thomas Voeckler afstaan. Zijn mooiste triomf in een Tourrit haalde hij tijdens de dertiende etappe naar Lourdes: op de legendarische Col d'Aubisque viel hij als eerste uit de groep vroege vluchters aan en in de afdaling maakte hij - met David Moncoutié in zijn wiel - de twee minuten achterstand op Jérémy Roy goed; op drie kilometer van het einde schudde hij eerst Moncoutié af en trok ineens fel door tot bij Roy, die hij haast meteen ter plaatse liet. Hushovd won de bergrit en was de eerste regerend wereldkampioen die een Touretappe won sinds Óscar Freire in 2002. Enkele dagen later, tijdens de heuvelachtige zestiende etappe in de Alpen, zat hij opnieuw mee in de juiste ontsnapping; in de beklimming van de Col de Manse stuurde Hushovd zijn teamgenoot Ryder Hesjedal voorop, waarop zijn landgenoot Edvald Boasson Hagen de achtervolging inzette en Hushovd met hem meeglipte en niet overpakte. In de afdaling kwam het trio samen en toen in de straten van Gap Hesjedal de spurtdans inleidde, kwam Hushovd op het gepaste moment uit Boasson Hagens wiel. Achteraf zei Hushovd: "Het leek wel een Noors kampioenschap".^[3]

Hushovd stopte in 2014 met zijn actieve wielercarrière.

Palmares

Overwinningen

Thor Hushovd in de gele trui tijdens de Ronde van Frankrijk 2011.

Resultaten in voornaamste wedstrijden

Jaar Ronde van Italië Ronde van Frankrijk Ronde van Spanje 2000 2001 opgave (1**)  2002 112e (1)  2003 118e   2004 104e (1)  2005 116e   opgave (1)  2006 120e (2)  82e (1)  2007 opgave (1)  139e (1)  2008 99e (1)  2009 106e (1)  2010 111e (1)  opgave (1)  2011 68e (3**)  2012 opgave   2013 2014 (*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen (**) in 2001 en 2011 won hij met zijn ploeg ook de ploegentijdrit in de Tour de France

Jaar Milaan-San Remo Ronde van Vlaanderen Parijs-Roubaix Gent-Wevelgem Parijs-Tours WK op de weg Wereld­ranglijst 2000 63e 75e 109e 2001 48e 46e opgave 11e 4e 24e (UWB) 2002 73e 81e 33e 70e 28e 142e 45e (UWB) 2003 2004 38e 17e 2005 3  ↑ 31e 9e 5e 23e 115e 34e (UPT) 2006 13e 14e 1  ↑ 4e 112e 11e (UPT) 2007 60e 43e 11e 8e 19e 31e (UPT) 2008 9e 27e opgave 15e 72e (UPT) 2009 3  ↑ 3  ↑ 17e (UWR) 2010 6e 57e 2  ↑ 1  ↑ 28e (UWR) 2011 127e 53e 8e 70e 170e 36e (UWT) 2012 55e 14e 48e 227e (UWT) 2013 opgave opgave 35e 17e opgave 85e (UWT) 2014 56e 90e 19e 9e 145e (UWT)

Ploegen

• 1999-Crédit Agricole (stagiair)
  


• 2000-Crédit Agricole
  


• 2001-Crédit Agricole
  


• 2002-Crédit Agricole
  


• 2003-Crédit Agricole
  


• 2004-Crédit Agricole
  


• 2005-Crédit Agricole
  


• 2006-Crédit Agricole
  


• 2007-Crédit Agricole
  


• 2008-Crédit Agricole
  


• 2009-Cervélo TestTeam
  


• 2010-Cervélo TestTeam
  


• 2011-Team Garmin-Cervélo
  


• 2012-BMC Racing Team
  


• 2013-BMC Racing Team
  


• 2014-BMC Racing Team
  

Externe link

• Officiële website

Referenties

Voorganger: Cadel Evans 2009

Wereldkampioen wielrennen 2010

Opvolger: Mark Cavendish 2011

Voorganger: Óscar Freire 2008

Winnaar groene trui in de Ronde van Frankrijk Thor Hushovd 2009

Opvolger: Alessandro Petacchi 2010

Voorganger: Robbie McEwen 2004

Winnaar groene trui in de Ronde van Frankrijk Thor Hushovd 2005

Opvolger: Robbie McEwen 2006

Zie de categorie Thor Hushovd van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.