Ndtyhij

Niki Lauda
Lauda, grand prix van Nederland, 1982
Algemene informatie
Nationaliteit	Oostenrijk
Geboren	22 februari 1949 Wenen, Oostenrijk
Formule 1-carrière
Jaren actief	1971-1979, 1982-1985
Teams	March BRM Ferrari Brabham McLaren
Races	177
Kampioenschap	3 (1975, 1977, 1984)
Overwinningen	25
Podiums	54
Punten	420,5
Polepositions	24
Snelste rondes	24
Eerste race	Oostenrijk 1971
Laatste race	Australië 1985
Eerste overwinning	Spanje 1974
Laatste overwinning	Nederland 1985
Portaal:  Autosport

Andreas Nikolaus (Niki) Lauda (Wenen, 22 februari 1949) is een voormalig autocoureur uit Oostenrijk. Hij groeide uit tot een van de belangrijkste Formule 1-coureurs van zijn tijd en behaalde drie wereldtitels. Tegenwoordig is Lauda niet-uitvoerend voorzitter van het Formule 1-team van Mercedes-Benz.

Biografie

Nadat hij het landgoed van zijn opa in een rallycrossbaan (met springschans) had veranderd voor zijn VW Kever, begon Lauda zijn racecarrière in een Mini Cooper, waarmee hij aan heuvelklims deelnam. Deze werd verruild voor een Porsche, waarna hij Formule Vee monoposto's ging rijden in het Europese circuit. In 1971 kocht hij zich middels een truc met een lening, gedekt door een levensverzekering, in bij het March F2 team.^[1]

Lauda debuteerde in de Formule 1 in 1971 datzelfde jaar met March tijdens de thuiswedstrijd, op de Österreichring. Het afbetalen van de lening realiseerde hij met het prijzengeld dat hij met de Alpina BMW in toerwagenraces bij elkaar reed. De March was een ramp en zijn eerste resultaten waren bedroevend. De oplossing was met meer geleend geld een plekje veroveren bij een ander team. Hij kreeg voor 1973 een contract bij BRM. Ook dat seizoen dreigde te mislukken, maar hij kon zijn vaardigheden tonen tijdens de Grand Prix Formule 1 van Monaco 1973. Hierdoor viel de aandacht van Enzo Ferrari op hem en kreeg hij een contract aangeboden bij Scuderia Ferrari. Al snel kwam het succes en de leningen konden worden terugbetaald.

Niki Lauda in een Ferrari 312 T2,
in training voor de Duitse Grand Prix 1976

In 1975 won Lauda zijn eerste wereldtitel en hij was in 1976 hard op weg naar zijn tweede, toen hij dat jaar tijdens de Duitse Grand Prix op de oude Nürburgring in de linkerbocht voor Bergwerk materiaalpech kreeg en haaks rechts in de vangrails schoot. Hij dreigde levend te verbranden toen het wrak vlam vatte, maar hij werd gered door vier coureurs die vlak achter hem aan kwamen en de ernst van het ongeluk inzagen, zij stopten onmiddellijk en sprongen uit hun auto's. Arturo Merzario dook als eerste in de vlammen en maakte Lauda's veiligheidsriemen los, waarna hij hem samen met Harald Ertl, Brett Lunger en Guy Edwards uit de vuurzee sleurde. De ambulance arriveerde pas na acht minuten, die vervolgens door Hans-Joachim Stuck via de kortste route naar het ziekenhuis werd geloodst.^[1]
Lauda's racecarrière leek voorbij, maar tot ieders verbazing zat hij zes weken later tijdens de Grote Prijs van Italië alweer achter het stuur van de Ferrari. Met meters verband om zijn hoofd en mentaal nog vol schrik en angst reed hij naar de vierde plaats. Zijn monteurs reageerden zeer geëmotioneerd. 'De grootste comeback sinds Lazarus', kopten de kranten.^[1] Uiteindelijk verloor hij dat jaar de wereldtitel aan James Hunt met slechts één punt, mede doordat hij tijdens de laatste Grand Prix, in Japan, opgaf vanwege slechte weersomstandigheden.

Lauda in de technisch unieke Brabham-Alfa Romeo BT46 'fan car' op Zandvoort in 1978

Na het seizoen van 1977, waarin Lauda zijn tweede wereldtitel veroverde, nam hij ontslag bij Ferrari en tekende hij bij Brabham. In 1979 besloot hij tijdens de trainingen voor de Grote Prijs van Canada dat het welletjes was en vertrok om zijn eigen luchtvaartmaatschappij Lauda Air te beginnen.

In 1982 werd hij terug naar de Formule 1 gelokt door McLaren, waar hij in 1984 zijn derde wereldkampioenschap won. Aan het einde van 1985 verliet Lauda de Formule 1 voorgoed. Lauda won in zijn laatste jaar als coureur de laatste Grote Prijs van Nederland, die verreden werd op het circuit van Zandvoort.

In 1992 werd Lauda als adviseur bij het team van Scuderia Ferrari binnengehaald. Omdat Austrian Airlines meer invloed kreeg op Lauda Air, trok Lauda zich in 2000 terug als bestuurder van Lauda Air. Lauda zelf verhuisde naar het Formule 1-team van Jaguar, waar hij het in 2001 en 2002 voor het zeggen kreeg. Aan het einde van 2002 werd hij ontslagen door moederbedrijf Ford. Hij richtte in 2003 wederom een luchtvaartmaatschappij op. De luchtvaartmaatschappij die NIKI als naam kreeg werd later overgenomen door Air Berlin. Sinds 2016 is Lauda opnieuw actief in de luchtvaartsector, ditmaal met Laudamotion, dat later werd overgenomen of samenging met Ryanair.^[2] Het jongste project van Lauda in de luchtvaartbranche is Laudamotion Executive, dat zich – in tegenstelling tot prijsvechter Ryanair – als chartermaatschappij voor privévluchten, richt op het exclusieve segment van de markt.^[3]

Lauda bij de "Stars and Cars" 2014

Lauda is actief geweest als gastcommentator bij Formule 1-races voor de Duitse televisie (RTL Television). In september 2012 werd hij opnieuw adviseur van een Formule 1-team, deze keer bij Mercedes GP. Zijn rol als commentator beëindigde hij eind 2017. Op 1 augustus 2018 onderging hij een zware operatie wegens ademhalingsproblemen. Er werd een long getransplanteerd, exact 42 jaar na zijn ongeluk op de Ring.^[4] Door zware griep moest hij begin 2019 weer een paar weken naar het ziekenhuis in Wenen.^[5]

Trivia

• Zoon Mathias Lauda (1981) volgde in zijn vaders voetsporen en reed voor het Oostenrijkse A1 Grand Prix-team. Hij reed afgelopen jaren onder meer GT-AM in het WEC (zoals de 24 uur van Le Mans).


• In oktober 2013 werd de film Rush uitgebracht over de strijd in de Formule 1 in 1976 tussen James Hunt en Niki Lauda. Lauda wordt hierin vertolkt door Daniel Brühl.


• Lauda haalde in 1976 zijn vliegbrevet voor kleine sportvliegtuigen, bezat een Cessna 421 en daarna een Cessna Citation, waarmee hij naar races vloog. Later breidde hij dat uit met brevetten voor verkeersvliegtuigen, met name de Fokker 27 en de Boeing 737-300.

Zie de categorie Niki Lauda van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.